گاهی کنار پنجره می ایستم و به فردا می اندیشم. فردا.... آه فردا...
فردایی که چون دیروز پنهان است، پنهان در مه. غم غربت را در گلویم خفه میکنم
تا کی واژه امید، قلب سردم را به تپش وا دارد و منادی بهار باشد، تا کی نوید
فردایی روشن را با پرستوی عاشق در میان بگذارد.
می خواهم بگویم از تنهایی، از بی کسی،از غریبی. از غربتی که تمام وجودم را
انباشته و تمام وجودم را. آیا فردا می رسد؟؟؟
آیا فردا می رسد که اندیشه هایم چون حباب نباشند؛ زودگذر وناپیدا؟؟؟
آه بیا... بیا ای تک سوار سپیدپوش بیا... بیا و اندیشه های بی سامانم را سامان ببخش
و فکر گمشده ام را به جاده خیس عشق بازگردان...
آه لحظه ها، اندکی آرامتر. اندکی آرامتر تا او بیایدو دستهای خیس و نازکم را
در دست بگیرد و با نثار بوسه ای برسر انگشتان لرزانم، نوید آینده ای پرامید را به
من تنهای محزون نبخشد و امیدم دهد به فردایی که می آید.
می آید و مرا با خود به فاصله ها... به فاصله ها می برد....(مخاطب خاص)
نظرات شما عزیزان:
وب :
پیام :
2+2=:
(Refresh)
آمار
وب سایت:
بازدید دیروز :
بازدید هفته :
بازدید ماه :
بازدید کل :
تعداد مطالب : 255
تعداد نظرات : 212
تعداد آنلاین : 1
